Φυλακισμένοι άθελά μας σ’ αόρατα κελιά αναλγησίας,
πασχίζουμε να δούμε το αβέβαιο αύριο
μέσ’ απ’ το θλιμμένο βλέμμα των συντρόφων μας,
ενώ ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα εμποδίζουν την απόδραση.
Φοβάνθρωποι επιτηρούν την α-νασφάλειά μας…
Κάθε πρωί, πριν την Ανατολή, φύλακες, που φοβούνται το φως,
κάποιους ξυπνούν βίαια αλλά αθόρυβα,
απ’ το ημιτελές τους όνειρο, οδηγώντας τους στο βάναυσο τέλος τους.
Κι οι αιμοσταγείς λαιμητόμοι-δείχτες του ρολογιού-συνεχίζουν τη μακάβρια πορεία τους.
Τα ουρλιαχτά των ορφανών τρέφουν τις α-συνειδήσεις των βρικολάκων.
Οι υπόλοιποι συνεχίζουν τον ύπνο τυλιγμένοι με σεντόνια ψευδαισθήσεων.
Μερικοί, με άγρυπνη συνείδηση, αφουγκράζονται ανήσυχοι
τρομακτικούς ήχους στη νύχτας κι αναρωτιούνται ποιανού θάναι η σειρά.
Κι όμως, γνωρίζουν πως αρκεί μια φωνή, μια πυγμή, μια απόφαση-πίστη
για να γκρεμιστούν οι τοίχοι της μισανθρωπιάς,
να συντριβούν τα συρματοπλέγματα αποκλεισμού,
να εξαφανιστούν οι ανάλγητοι ανθρωποφύλακες.
Όμως, άλλοι κοιμούνται κι άλλοι φοβούνται,
κι οι λίγοι που ξαγρυπνούν κι αντιστέκονται, δεν αρκούν.
Στις σκοτεινές γωνίες καιροφυλαχτούν οι δολοφόνοι-ρομπότ.
Το σκοτάδι ξανάρχεται και συνάμα οι ανθρωπολύκοι,
κι οι «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουν κάποιο θάμα».
Στο μεταξύ, οι τοίχοι χτίζονται πιο ισχυροί και τα συρματοπλέγματα,
ενώ οι σκέψεις των ανθρώπων κουρελιάζονται ανελέητα.
Συνάμα, σε χλιδερά σαλόνια ανόσιων δημοπρασιών,
οι πωρωμένοι έμποροι των ανθρώπινων οραμάτων,
με χαλκευμένους «θεούς» και διλήμματα,
παζαρεύουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια με οπλικά φονικά συστήματα
αυτό-επίθεσης, ετερο-άμυνας και συλλογικής αυτοκαταστροφής
καθώς και με πολύχρωμες ουσίες αυτοαναίρεσης.
Ολόγυρα, στα σκοτεινά αδιέξοδα ανθρώπινων προσδοκιών,
όπου η απελπισία συναγωνίζεται την οδύνη,
και συνάμα τα απαίσιο ουρλιαχτό των ανθρωπολύκων,
μαζί με το φρικιαστικό σούρσιμο ερπετών,
που πλησιάζουν τον τόπο της εκτέλεσης των μοιραίων μελλοθανάτων,
ακούγεται ένα απόκοσμο, συμπαντικό «ΩΣΑΝΝΑ»!
Π.Ι.Καραφωτιάς